Word lid van Schrijvster.nl

Ultieme vind-hij-mij-leuk-test FAIL!

Geschreven op: 4 december 2020

Let op! Dit is binnenkort een gepubliceerd verhaal. Ik heb dit verhaal geschreven voor de datingsite Sizzl.nl.

Voordat ik dit verhaal online kon zetten moest ik even mijn aller beste vriend overhalen om het te mogen publiceren. Het meest hilarische van dit verhaal is dat hij tot vorige week geen enkel idee had dat dit allemaal voor zijn neus afspeelden, toen wij nog schattige tienertjes waren. Ik wist altijd al wel dat onze vriendschap de waarheid makkelijk aan kon. Onze vriendschap gaat namelijk, zoals je zou zeggen, way WAY back.

WAY back. Dat is waar dit verhaal begint. Mijn haar zat altijd in 2 staartjes toen ik in groep 5 zat. Samen met mijn beste vriend (en buurjongen), was ik onderweg naar het zwembad bij ons in de buurt. Zijn moeder liep een paar meter achter ons met de hond. Een moment later liep mijn beste vriend weer eens dom te doen waardoor hij over de stoeprand struikelde. Dit moment voelt als een hele verre herinnering, maar ik weet nog dat ik hem overeind hielp terwijl ik hem keihard uit lachte. De moeder van mijn beste vriend grapte dat ik de reddende prins was. Iets later praatten we over sprookjes en op een gegeven moment vroeg zij aan mij of er ooit een moment ging komen waarop ik de prinses zou zijn, die door een spinnenwiel geprikt zou worden en dan door mijn beste vriend wakker gekust zou worden. Ik weet nog dat ik terug kwam met de bijdehante opmerking: ‘als hij dat doet en ik wordt wakker sla ik hem gewoon’.

Mijn vriendschap met mijn beste vriend groeide terwijl wij zelf groeiden van kinderen naar tieners. Hij groeide een stukje sneller dan ik, want opeens was hij 2 meter lang en één blok spier. We zagen elkaar minstens elke week en soms zelfs dagelijks dat was iets wat nooit was veranderd en hopelijk ook nooit zal. Al die tijd van opgroeien woonden we nog altijd naast elkaar. Ik dacht altijd met pijn in mijn buik aan het moment dat dat niet meer zo zou zijn. Altijd als we elkaar zagen deden we domme dingen, spraken we over het leven, heel soms ook over de belangrijke dingen, maar eigenlijk voornamelijk gewoon over de onzin.

De middelbare schooltijd was voorbij en we hadden het beide overleefd. Die beugel was er bij mij eindelijk uit en m’n verschrikkelijke pony was bijgegroeid. Examenreis was de volgende stap in het leven en ik koos zeker niet voor een zon, zuipen, ziekenhuis tripje. Backpacken door Australië met mijn Oma was het geworden.

Ik ging op reis en ik nam mee… mijn Ipad! Niet had ik mijn Ipad meegenomen om wel geteld voor 3 lezers de hele reis te bloggen, maar ook om dagelijks te Facetimen met mijn beste vriend. Toen ik zo’n 6 weken onderweg was en er die dag in Australië helemaal niks bijzonders gebeurd was merkte ik dat ik ’s avonds toch mega enthousiast was om letterlijk niks bijzonders aan mijn beste vriend te gaan vertellen, zoals ik dat zo vaak deze reis had gedaan. Dit was het eerste momentje waarop ik dacht… hmmm, dit is geen goed teken.

Een week later was ik thuis en zoals wij dat altijd doen nadat ik van vakantie kom, zelfs al is het maar een weekje, sprong ik in zijn armen en tilde hij mij op. Deze traditie was en is er al jaren. Ik had hem gemist. In de tijd net na deze reis werd mijn vrees erger. Ik weet nog dat ik tegen mezelf zei: ‘Ik denk dat ik de vriendschap wil verpesten’.

Toen ik het eenmaal aan mezelf had toegegeven zag ik het in alles. Eerlijk is eerlijk ik was gewoon langzaam gestoord geworden en zag in elk vriendschappelijk liefs een groot romantisch gebaar, maar sommige dingen leken wel heel erg op wederzijdse interesse.

Vertel mij maar eens wat jij hiervan denkt als je dit overkomt:

• Hij zegt je: ‘beter verwijder je Tinder en stop je met al die losers te daten, dan noemen we onze kinderen gewoon *noemt de toekomstige naam van de kids die ik ooit krijg*’ (Ik had Tinder toen verwijderd)
• Hij maakte altijd lieve opmerkingen over mijn uiterlijk (doet hij nog steeds trouwens, thanks Honey, ik weet dat je leest 😉), vooral als we in het openbaar waren en liet me voelen dat hij trots was om naast mij te lopen
• Hij kwam in deze periode meerdere keren met de uitspraak: ‘Als jij mijn vriendin vriendin zou zijn dan…’
• We zaten in de bios en ik in de laatste 10 minuten van de film eindelijk de moed bij elkaar geraapt om zijn hand te pakken en hij haalde hem niet weg, hij bleef daar chillen met mij hand in hand. Dit was dus de ultieme: vind-hij-mij-leuk-test!

Ik had een theorie op de middelbare school ontwikkeld waarop je kon testen of iemand je echt leuk vond. Ik noem hem de ‘Been-barrière’. Als je wil weten of iemand je leuk vind dan ga je met een goed excuus naast hem of haar zitten. Na een tijdje leg je je bovenbeen tegen het bovenbeen van de ander aan en doe je niks. Kijk de theorie gaat zo… de ander voelt HOE DAN OOK dat er een been tegen hem/haar aanligt. Dit betekend dat die ander het of negeert en dus niet erg vind of de ander haalt zijn/haar been heel langzaam weg. Daar is je antwoord. In mijn geval was het niet eens been. Het was een hand! Mag ik hier even credits voor mijn ongelofelijke moed op 16 jarige leeftijd. Bedankt.

Laten we even naar het einde spoelen, want zo lang ging deze vage periode nou ook weer niet door. Nadat ik vond dat hij de ultieme Been-barrière-test had gehaald vond ik het tijd om hem te vertellen hoe het zat. Ik dacht dat dit mijn taak was, want hij was toen nogal een watje.

Het moment, waar ik ongeduldig op had gewacht, was aangebroken. We hadden besloten samen te logeren in het lege huis van mijn vader. We zaten op de bank naar de openhaard te staren. Dit was niet vanwege een romantische mood, maar meer omdat we aan de openhaard vorken met marshmallows hadden gehangen (we waren oprecht rare kids). Toen kwam er zo’n moment dat we beide niks zeiden, maar er hing zo’n spanning dat er iets gezegd moest worden. Ik maakte aanstalten om te zeggen wat ik kwijt wilde maar hij begon: ‘Ik moet je iets vertellen..’

‘Daar gaan we!’ Dat ging er in mijn hoofd rond! Ik was dus toch niet gek?! Hij was oprecht geslaagd voor de ultieme test. Hij ging verder en hij zei: ‘Ik moet je iets vertellen… ik denk dat ik homo ben’.

Laten we even doorspoelen naar nu. Nu kijk ik terug op dit moment en lach ik mijn jongere ik uit, dat heeft trouwens meerdere redenen, maar over dit moment kan ik soms oprecht nog hardop lachen.

In mijn dating loopbaancarrière ben ik wel vaker per ongeluk homo’s tegengekomen, zo heb ik nog een andere vriend die bijvoorbeeld ook de droom van elke vrouw is. Zoveel vriendinnen vragen aan mij: ‘is die ene vriend van jou single?’ Ik antwoord dan altijd: ‘Niet single en niet van de goede kant meid’. Je kan telleurstelling van hun gezichten aflezen.

Door mijn dating loopbaan carrière en mijn ervaring met mijn verkeerde (of misschien wel de juiste) kant vrienden kan ik de volgende conclusie stellen over waarom vrouwen soms totaal op de verkeerdekant vrienden kunnen vallen: vanwege dezelfde hobby’s, hun begrip voor je zeikerige vrouwelijke kant en omdat je op leuke mannen valt die zij zelf dus ook kunnen waarderen. Die laatste is niet zo handig als jij zelf dus niet ‘een leuke man’ bent, maar een leuke vrouw.

Nu kijk ik terug op een goed verhaal en op een nog betere vriendschap. Volgens mij tikken wij dit jaar de 17 jaar vriendschap aan, wat betekend dat ik meer dan 70% van mijn gehele leven bevriend ben met hem.

Achteraf gezien denk ik dat dat handjes vasthouden was om mij niet af te wijzen, want ik denk dat hij al van mij hield vanaf dat we 5 waren en met dat besef kan ik niks anders dan nog steeds net zoveel van hem houden.

'Dit was geen romantische zonsondergang, we waren hier aan het vechten op het strand'.