Het kan mijn hart echt breken wanneer een kind tegen mij zegt:

'Ja maar juf, je kent me toch?'

Ja moppie, ik weet het. Ik KEN je ook. Ik weet dat je soms moeite hebt met luisteren wanneer je geconcentreerd aan het werk bent. Ik weet dat je niet goed kan koprollen, maar je leert het nog wel. Ik weet dat jij best wel een slimmerdje bent en ik de dingen maar een keer aan jou uit hoef te leggen. Ik weet ook dat je net niet lang genoeg bent om een hoepel uit het speellokaal te halen, daarom vraag ik het je ook nooit. Ik weet dat je goed kan samenwerken en op sommige momenten liever alleen. Ik weet dat je moeilijk om hulp vraagt, dus vraag ik soms even extra aan jouw of je hulp nodig hebt. Ik weet dat je soms gefrustreerd raakt wanneer een ander met jouw maatje in de rij gaat staan, wantja zoals jij gelijk hebt, 'er zijn niet voor niks maatjes'.

Ik weet ook voor een feit dat ik goed ben met gezichten en dat wanneer jij een tiener bent en doet alsof jij mij niet meer kent, wanneer ik je tegen kom in de stad, ik nog steeds alle bovenstaande dingen van je weet en stiekem hoop dat je in de eerste klas, tegen jou eigen verwachtingen in, toch eindelijk de d's en t's aan het einde van een woord hebt leren onderscheiden.

Het brak me hart echt toen ik even niet meer op je naam kon komen en je tegen mij zei;

'Ja maar juf, je kent me toch?'.

Ik ken je ook, maar ik noem je voor nu maar even 'moppie', want zo ken ik er nog 360.