Er was een tijd waarin ik zo vaak aan het daten was dat ik mezelf afvroeg of ik het eigenlijk wel leuk genoeg vond dat ik steeds met een vreemde aan het eten was. Antwoord was: 'nee'. Ik kon net zo goed met iemand gaan eten die ik sowieso al gezellig vind in plaats van het er steeds op te gokken of ik mij niet kapot ging ergeren. Ik had een date pauze genomen, want ook ´op zoek gaan´ helpt niet, zeggen ze. 

Nou moet ik zeggen dat een mega lange pauze ook niet echt helpt. Je voelt je sociale vaardigheden gewoon wegzakken in die Corona tijden.

Vandaag was de pauze opeens voorbij. Nee, ik had nog geen Tinder gedownload. Gelukkig is het nog niet zo ver gekomen. Excuus voor alle mensen die wèl de liefde via Tinder hebben. Ik heb alleen slechte ervaringen. Het is misschien nog wel erger dan Tinder eigenlijk. Ik ben ingegaan op een DM slide.. Voor de mensen van andere generaties die zich afvragen waar deze meid het over heeft: een privé bericht via Instagram, noem je een DM. Iemand die met gladde praatjes probeert de flirten via de DM noem je: een slider. 'Hij slide in die DM'.

Tegenwoordig heb ik zoveel sliders dat ik een attractiepark kan beginnen, met een hele hoop slechte kwaliteit glijbanen. Ik krijg niet echt het soort sliders waar je nou zin in hebt of waar je van denkt: 'doe mij er maar twee'. Nou had ik om een of andere reden wel op deze jongen gereageerd, omdat hij een opmerking maakte over mijn gymles. Ik denk ook niet dat het zijn intentie was om te sliden of wel een hele goede, want het werkte. Hij bleek ook iets met sportlessen te geven en we raakten aan de praat. Denk dat dit eergisteren was.

Vandaag was ik eerder thuis dan gepland en dacht ik, het is maandag avond, boeiend ik kijk gewoon of hij zin heeft om een theetje te doen. Hij had al wel gevraagd om een keer wat te gaan drinken, maar ik ken mezelf... Als ik te lang wacht, dan praten we online niet meer en dan is het soort van raar elkaar nog te volgen. 

Hij zei kom maar langs, dus ik ging naar Amsterdam. Half uurtje doorkarren en ik was op de locatie die hij had gestuurd. Tuurlijk was ik weer eens te laat. Tuurlijk lukte het niet om er normaal te komen zonder per ongeluk tegen de richting in te rijden. Ik had de jongen gevraagd een parkeerplek voor mij te reserveren, maar uiteindelijk had ik er zelf een gevonden. Na 10 minuten uiterst geconcentreerd file parkeren kwam ik erachter dat mijn telefoon ondertussen was uitgevallen. Ik startte snel de auto weer, mobiel in de lader. Ik zat nagelbijtend te hopend dat die telefoon weer snel aan ging! Ik was al te laat en tuurlijk heb ik het adres niet onthouden!!!

Zit ik gewoon 20 MINUTEN te wachten en nog wilde dat klote ding niet opstarten. Ik had elke minuut op het dashboard voorbij zien tikken. Ik werd helemaal gek. Ik pakte de lader en belde aan bij het dichtsbijzijnde huis en bonjourde min of meer naar binnen. Hartstikke lieve vrouw. Ik stapte in paniek langs haar heen en zocht gewoon zelf door haar huis zo snel ik kon naar een stopcontact. Ze bood me een theetje aan toen ze mijn gestreste verhaal hoorde, maar ik kon die arme jongen toch niet nòg langer laten wachten. Ik hoorde ook haar verhaal terwijl mijn telefoon weer langzaam teken van leven gaf. De vrouw was een hele hoop kaarten aan het schrijven. Ik dacht dat ze ging trouwen, maar dat was niet zo. Haar moeder was net overleden en dus was ze de rouwkaarten aan het opmaken voor de familie. We raakten even aan de praat. 

De telefoon was nu 5% opgeladen en ik kon weer gaan. Ik heb die gozer minstens 25 minuten laten wachten. Ik ben gegaan, heb de vrouw bedankt en heb haar nog snel gezegd dat bidden helpt en dat ik dat voor haar zal doen. Volgens mij vond ze me wel een grappige afleiding. Ik denk dat de jongen mij minder grappig vond, want achteraf bleek dat hij de 25 minuten gespendeerd had op een van de weinige lege parkeerplekken midden in Amsterdam, om andere auto's voor mij weg te jagen. 

Buiten was ik aan het sprinten van de betaalautomaat naar de auto en weer terug toen ik opeens hoorde: 'rennen rennen rennen'. Kon ook niet anders dat dat mijn date was. Het café was op nog geen 20 meter afstand van het huis waar ik uit kwam gesprint en 35 min later dan de afgesproken tijd zaten we aan de thee. Zo snel als dat het begon was het ook weer voorbij en voor ik het wist zat ik weer in mijn auto. Deze jongen zal wel gedacht hebben: 1. Ze komt te laat 2. Ze kan niet parkeren. 3. Ze praat heel snel (ik was nogal opgefokt van alles wat misging) en 4. ze rent over straat in een jurkje. Laten we het ook maar niet hebben over het feit dat hij kon zien hoe hij in mijn telefoon stond als: 'Instaboyskie'. Tijdens deze date kwamen niet echt mijn beste kanten naar boven, maar laten we hopen dat ik nog niet de leeftijd heb bereikt dat ik niet weg kan komen met medium grappig sorry zeggen en accepteren dat ik soms blond ben.

Ik wilde wegrijden, de auto stond al aan, toen ik naar links keek. Ik zag dat de vrouw, wiens huis ik binnen was gedrongen, nog steeds wakker was. Sterker nog, ze was nog steeds kaarten aan het schrijven. Ik belde weer aan en stelde voor haar nog even te helpen, de date was toch korter dan ik had verwacht. Dat was echt niet nodig zei ze, maar ze moest wel om me lachen. Ze vroeg me mijn naam we hadden even gekletst en toen zei ze dat ze echt moest gaan slapen. 

Dit was nogal een heftige maandag avond, lekker begin van de week, ben nu al benieuwd wat de dinsdag gaat brengen. Of de date nou wel of niet geslaagd was, laat ik later wel weten, maar een ding weet ik zeker. De ontmoeting met de vrouw was het rijden naar Amsterdam meer dan waard. Een beetje raar misschien, maar zo heb je ook weer iets om te schrijven.

Leuk dat je meeleest, 

Liefs de Schrijvster